Archived Articles

                                                                                                                                                                 

Есжанов Бүркіт Есжанұлы

001  59952467 2151773841573199 7792338931541868544 o  

 

 Есжанов Бүркіт Есжанұлы 1923 жылдың 3 сәуірінде Қарағанды облысы, Тельман  ауданының №3 ауылында дүниеге келген. 1941 жылы Жамбыл Жабаев атындағы мектепті бітіріп, 1942 жылдың сәуір айында Қарағанды қаласының Киров аудандық әскери комиссариатымен әскер қатарына шақырылады. Петропавл қаласындағы авиациялық техникалық училищені аяқтап, одан кейін Омбы қаласындағы Фрунзе атындағы жаяу әскер училищесінің курстарынынан өткен.

 1943 жылы жиырма жасар жас жігіт майданға аттанды. Бесінші атқыштар дивизиясының құрамында болып, Вязьма, Ельна қалаларын қорғауда, Курск шайқасына қатысады. 1943 жылы Орёл қаласын қорғау кезінде қатты жарақат алады. Батыс майданының 5-гвардиялық дивизиясында минометші, 2-Прибалтика майданының 1003-авиация полкінде, одан кейін 2-Забайкалье майданының 262-авиация полкінде ұшқыш-механик болған.

 1945 жылы соғысты Латвияда аяқтайды. Фашистік Германияны  жеңгеннен кейін полк жасақталып, Шығыста Қытайды жапондардан қорғауға аттандырылады. Талай боздақтардың өмірін қиған бұл қан майданнан екі жарым жыл өткен соң елге оралады.

 Бүркіт Есжанов Ұлы Отан соғысының екінші дәрежелі орденімен, «Ерлігі үшін», «Құрмет белгісі» ордендарымен, бірнеше мерейтойлық медальдарымен марапатталған. 1948 жылы әскерден босап, туған қаласы Қарағандыға келеді.

 Қарағандының Киров шахтасында комсорг, Киров аудандық партия комитетінде нұсқаушы, 26-«бис» шахтасында партком хатшысы қызметтерін атқарған. 

 1952 жылы Алматы қаласына оқуға жіберіледі. Оқуын бітіріп, туған қаласына қайта оралады. Костенко шахтасында партия қызметкері болып қызмет атқарады. Жоғары партия мектебін өткен соң 1962 жылы ауыл шаруашылығын өркендету жұмыстары үшін ауылға жұмысқа жіберіледі. Ауылда 40 жыл адал еңбек етеді.

 Қазіргі кезде Бүркіт атаның 8 баласы, 21 немере, шөберелері, шөпшектері бар.

 Шындығында, сұрапыл соғыстың не екені кейінгі буынға беймәлім ғой. Біз үшін сол майданды кешкендер – баһадүрлер. Соғыс – адамды тәубесіне келтіретін бір белгі ғана. Күнделікті көріп жүрген кинодрамадағы қантөгіс емес – бұл. Көркем шығармаға да жатпайды. Ол өмірдің – өзі. Осы бес әріптен тұратын суық сөзді есту – өте ауыр. Ал, оны басынан өткізген, толарсақтан саз кешіп, құрбан болған, ардың туын жықпай, биік ұстаған қайран бабалар қандай күйде болды екен? Бір сәтке көз алдымызға елестетіп көрейікші…

 Биыл Ұлы Отан соғысының Ұлы Жеңіспен аяқталғанына 75 жыл толып отыр. 1941 жылдың 22 маусымында басталып, үздіксіз 1418 күн мен түн бойы созылды. Қарағанды облысынан майданға 60 мыңға жуық адам аттанып, 34 мыңнан астамы аман-есен оралса, 25 мыңға жуығы қаза болды. 9400-ге жуық адам хабар-ошарсыз кеткен. 6600-дей жерлесіміз майданда ерлік көрсеткені үшін ордендер және медальдармен марапатталды, 34 адам Кеңес Одағының Батыры атанса, 13 адам – Даңқ орденінің толық иегері.

 Облысымыздан соғысқа қатысып, ерлік көрсеткен ардагерлерден – Бүркіт Есжанов, Василий Волокин, Серафима Пономарева, Нина Сорокина сияқты көзі тірі батырлардың есімін мақтынышпен атаймыз. Тылда аянбай еңбек еткендер – Жұмабек Әбдіраманов, Раиса Базанова, Боранқұл Ысқақов пен Социалистік Еңбек Ері – Сайлау Біләлов және басқаларының ерен еңбектері жеңіске жетуімізге үлкен көмек болғанын ұмытпауымыз керек.

 Соғысқа қатысып, Ұлы Жеңіске қол жеткізген ардагерлер қатары сиреп барады. Олар – соғысты өз көзімен көрген көзі тірі батырлар. Биыл Жеңістің 75 жылдығына да біршама іс-шаралар жоспарлап қойдық.

 Ардагерлер кеңесінің мәліметінше, Қарағанды облысында Ұлы Жеңістің 75-ші мерейтойын 76 майдангер қарсы алуы тиіс. Олардың 8-і қазақ. Қалғаны – өзге ұлт өкілдері. 15-і – көмекке мұқтаж жандар. Сонымен қатар, олардан өзге концлагерде болғандар – 80 адам. Ленинградты қорғауға 14 адам қатысқан болса, қаза тапқан батырлардың жарлары – 28 адам.

О проекте "Живая энциклопедия"

АБРАМОВИЧ Анна Владимировна,  библиотекарь-ветеран труда

Награждена медалью «Ветеран труда»  в 1987 году.

Абрамович

« Непростая  судьба моей бабушки».

Я, Абрамович Ирина Геннадьевна, хочу рассказать о своей бабушке, Абрамович Анне Владимировне, которой очень горжусь.

Анна Владимировна Абрамович - ветеран труда, 33 года проработала  библиотекарем  в  г. Караганде.

     В 1987 году  А.В. Абрамович была  награждена медалью «Ветеран труда» за долголетний, добросовестный труд.

       За время работы обучила многих учеников,  передавая им свой профессиональный опыт.

Анна Владимировна Абрамович родилась 10 ноября 1933 года в деревне Любавино Чаусского района Могилевской области в Белоруссии. Сейчас этой деревни уже нет, только памятник остался. У Анны Владимировны  имеется  удостоверение, подтверждающее, что она является бывшим несовершеннолетним узником фашистских концлагерей, гетто и других мест принудительного содержания, созданных фашистами и их союзниками в период второй мировой войны.

Осенью 1943  Абрамович Анна Владимировна попала в спецпоселение  на территории Польши, где находилась с родными больше года, до осени 1944 года. Везли их долго, больше двух недель,  сначала на лошадях, на грузовых машинах, затем по железной дороге их вагоны гоняли взад-вперед, чтобы дорогу не подорвали партизаны. Ехали они, стоя, в вагонах  было полно людей. В семье было 4 детей и с ними мама,  младшему брату было 5 лет. Старшую сестру, которой было 18 лет, забрали рыть окопы, она  вернулась после войны в 1945 году, когда  ее освободили в Восточной Пруссии весной 1945 года, а до этого она работала на немцев, так как всех трудоспособных  они забирали на работы. 

Когда в их село пришли фашисты, как вспоминает Анна Владимировна,  было очень страшно, они убегали от немцев в лес, в одном месте были партизаны, а через дорогу – немцы, полицаи. Местные жители прятали от них еду, чтобы оставить для себя и партизан. Родной дядя был командиром партизанского отряда и погиб, в деревне Любавино  ему установлен памятник.

Когда их привезли на поселение в Польшу, маму и старшую сестру забрали на работы ухаживать за скотом, прясть, вязать, обслуживать богатых людей.  В Польше младший братик заболел скарлатиной. В хате жили три семьи, а через дорогу стояли немцы, у них был врач. Мать ходила к нему, просила помочь больному сыну, но он отказался. Братик умер, там и похоронили. В первом лагере, под Борисовом, вспоминает Анна Владимировна, их кормили картофельными очистками и баландой - мукой, заболтанной на воде. В Польше  дети стали ходить побираться, просить еду у богатых поляков. Они подавали яйца, другие продукты. Мама, 13-летняя сестра и 15-летний брат вскоре стали работать. Брат был инвалидом после перенесенного полиомиелита, поэтому на тяжелые работы, такие как рыть окопы, его не брали. Все работали просто за еду, денег, естественно, за работу никто не платил.  Осенью 1944 года они смогли вернуться домой в Белоруссию, в Могилевскую область.

Когда вернулись домой, поля в деревне были заминированы, дома разрушены. Блиндажи, построенные немцами, были все уже заняты, и  семья вернулась в родной дом, где  были одни полуразрушенные стены, а крыши  не было совсем, но зато осталась печь. Они стали носить доски из других блиндажей, чтобы восстановить крышу. Старшая сестра вернулась домой осенью 1945 года. Анна Владимировна  считала, что она погибла, и все были очень рады, когда старшая сестра оказалась на пороге родного дома. Она была с 1925 года рождения, и умерла в 2009 году. 

После войны Анна Владимировна окончила школу и Могилевское культпросветучилище им. Н.К. Крупской, работала в избе-читальне. Потом вышла замуж,  по комсомольской путевке приехала в Караганду на стройку. Муж работал в Карагандашахтострой, сначала на стройке шахты № 23 (ныне шахта имени Кузембаева), затем на  строительстве других объектов.   

 Анна Владимировна  сначала работала в клубе при шахте 64-83, затем  № 23,   работала в библиотеке-филиале № 14 и   № 20,  где была заведующей филиалом более 20 лет.

           В 1987 году  А.В. Абрамович была  награждена медалью «Ветеран труда». За время работы обучила многих молодых библиотекарей, передавая им свой профессиональный опыт.

      С 1991 года на пенсии. Ее жизнь может служить примером для подрастающего поколения, что,  несмотря на трудное детство, она смогла выучиться и стать хорошим специалистом своего дела, хорошей женой, матерью, бабушкой. В свои 80 с лишним лет, она не теряет оптимизма, вместе с детьми и внуками трудится на дачном участке, помогает родным советом и делом.

 

 

324Абрамович5

 

Яндекс.Метрика

 

 

  1. Соңғы жаңалықтар
  2. Бейне жаңалықтар

«Ғалымның сара жолы» …

05-04-2024 Hits:31 Соңғы жаңалықтар Altin - avatar Altin

Биыл ұлтымыздың ұлы перзенті, Қазақстандағы геология ғылымының негізін қалаушы, мемлекет және қоғам қайраткері Қаныш Сәтбаевтың туғанына 125 жыл толуына орай «Қарағанды қаласының мәдениет, тілдерді дамыту, дене тәрбиесі және спорт бөлімі»...

Ары қарай оқу

"Өнерпаздың сырлы ә…

26-03-2024 Hits:49 Соңғы жаңалықтар Altin - avatar Altin

2024 жылдың 14 наурыз - Көрісу күніне М.О.Әуезов атындағы орталық қалалық кітапханада ҚР Мәдениет және театр қайраткері, ҚР Еңбек сіңірген қызметкері, жазушы-драматург, режиссер, ақын, сазгер, өнер зерттеушісі Аманолла Шайбековпен "Өнерпаздың...

Ары қарай оқу

"Жүрек жылы" ойын…

18-03-2024 Hits:36 Соңғы жаңалықтар Altin - avatar Altin

7 наурыз күні Мұхтар Омарханұлы Әуезов атындағы кітапхананың балалар бөлімінде оқушыларға арналған "Григорий Потанин атындағы ОМ" КММ және "Академик Е.А. Бөкетов атындағы №52 ОМ" КММ Халықаралық әйелдер күніне арналған "Жүрек...

Ары қарай оқу

 

 

 

 

Яндекс.Метрика